..ΜΙα σΤιΓμή Να ΝΙφΤούμε ΚΑι ΦτάσαΜε..

“… απόψε κοιμηθήκαμε στην ποδιά της Άνοιξης, ακουμπώντας το
κεφάλι στην καρδιά της.
Ακούγαμε στον ύπνο μας τις ανάσες των πουλιών και την καρδιά μας.
Το πρωί που ξυπνήσαμε, είδαμε τον ουρανό να περπατάει στην
κάμαρα μας σα γαλανό πουλί με χρυσά μάτια που τσίμπαγε τα ψίχουλα
των σκιών που ‘χαν μείνει από χτες βράδυ στο πάτωμα.
Μια στιγμή, να νιφτούμε, και φτάσαμε …”

Ξημέρωσε αυτή η μέρα, σήμερα, και το φως μου έφερε στο νου το πρωινό εκείνο..

Όταν λοιπόν, νιφτήκαμε κ’ ετοιμαστήκαμε όλοι μας, εκείνο το πρωί, κινήσαμε για το Ζάππειο και τον Εθνικό κήπο…

 

.. κ’ ήταν η Αθηνά εκεί και μας περίμενε, με την φωτογραφική της μηχανή ανά χείρας, για ν’ αποθανατίσει τις ξέγνοιαστες στιγμές μας, στη βόλτα εκείνη ..

 

 

“… το χώμα ποτίστηκε με φως. Δεν ξεχωρίζεις φως και χώμα.
Εμείς είμαστε τ’ όνειρο μας.
Άνοιξαν τα παράθυρα και μπήκαν μέσα τα λουλούδια σαν ένα εύθυμο
στράτευμα με κόκκινα τύμπανα και χρυσές τρουμπέτες που γυρίζει απ’
το χτεσινό μας κήπο στη σημερινή μας καλοσύνη.
Ο φράχτης κρύφτηκε απ’ την πρασινάδα κι ούτε μπορείς να πεις πως
είναι φράχτης …”

 

 

“… τώρα είναι όλα φωτεινά και ρόδινα.
Εμείς το ξέραμε από πριν πως γρήγορα θα ‘ρχότανε το καλοκαίρι κι
ας μην το ‘γραφε το ημερολόγιο …”

 

 

.. κ’ ήταν ευλογημένη η βόλτα εκείνη, γιατί την έλουσε εκείνο το ανοιξιάτικο το φως..μαζί κ’ εμάς..κ’ ήταν ευλογημένο εκείνο το πρωινό γιατί η Αθηνά, κατάφερε με τέχνη περισσή , το φως εκείνο να μας το κάνει ανάμνηση.. κ’ πως μπορεί κανείς πια, να το ξεχάσει?..έστω κ αν πάει κάμποσος καιρός από τότε ..

 

 

(..  η Αθηνά Παπαβαγγέλη είναι η μία απ΄τα δύο δίδυμα κορίτσια, που γεννήθηκαν, μια φορά κι έναν καιρό, σε μιαν όμορφη γειτονιά της Αθήνας.. Η άλλη είναι η Μαριάνθη και ταξιδεύει συνεχώς με μια κάμερα στο χέρι ..Εγώ ευχαριστώ πολύ και τις δύο ..

.. Τα κορίτσια αυτά αγάπησαν την ομορφιά κ άρχισαν να την αιχμαλωτίζουν μ’ ένα φωτογραφικό φακό.. Κ όταν η ομορφιά είδε το αποτέλεσμα αγάπησε τόσο κ τις δυο που μακριά τους πια να ζήσει, δεν μπορεί ..!)

 

Εδώ υπάρχουν τα πειστήρια για όλα όσα λέω ..  http://card-postal.com/

.. κι εδώ το ανοιξιάτικο εκείνο πρωινό ..  http://card-postal.com/xixinikoko-stories/

 

 

 

 

Advertisement

Ο λαΓός και Η αλεΠού.

..Μια φορά κι έναν καιρό, λέει ένα παραμύθι, γκρέμισε ο άνεμος της αλεπούς το σπίτι..Κι έτσι, εκείνη κίνησε και πήγε στον λαγό.. Χτύπησε την πόρτα του :

– Λαγέ, θέλω να μπω!..

..και ο λαγός, της άνοιξε και μέσα την επήρε.  Μα ο καλός.. που να΄ξερε τι συμφορά τον βρήκε..(!)..

Η παμπόνηρη αλεπού, τον έδιωξε να πάει αλλού..

Κι από τότε αυτοί οι δυο, δεν μιλούν ούτε λεπτό..

Κι ήρθε μια μέρα η Μαρία και μου λέει μια ιστορία..

Πως είδε λέει, την αλεπού και το λαγό παρέα.. κι ήτανε, λέει, φιλιωμένοι και πολύ αγαπημένοι!..  

 Βρε Μαράκι μου, της λέω.. είσαι σίγουρη γι΄αυτό?.. Αποδείξεις θα ζητήσω, γιατί θέλω να πειστώ..  

 Κι έτσι βγάζει η Μαρία, τούτη τη φωτογραφία!!..

Και τους βλέπω αγαπημένους..

.. και σφιχτά αγκαλιασμένους!..
Κι από τότε, ο λαγός, δεν κάνει ρούπι μοναχός!..Μα κι η πονηρή η αλεπού, δεν πάει πουθενά αλλού..!

Βρε τι σου είν’ τα παραμύθια…(!)

Λέτε όλα αυτά να είν’ αλήθεια ??..

..Για τους λάτρεις παιχνιδιών και τους παραμυθάδες του τώρα και του χθες..

..Για τους λάτρεις παιχνιδιών..τους παλιούς κ τους νεότερους.. τους ονειροπόλους και τους ταξιδευτές..για τους αιώνιους παραμυθάδες του τώρα και του χθες..

Σκεφτόμουν πάντα, πως μάλλον ο άνθρωπος γερνά, όταν πάψει να νιώθει παιδί .. Υπάρχει πάντα η στιγμή, που αναπόφευκτα,  παύουμε όλοι να είμαστε παιδιά..αλλά είπε κανείς,πως υπάρχει η στιγμή που παύουμε, να νιώθουμε παιδιά?..  Κι ήταν εκείνη η επιγραφή, πριν λίγο καιρό, σ΄ένα τοίχο – που έλεγε : “Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουν επειδή γερνάνε..γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουν..”(Όλιβερ Χόλμς)  – που ήρθε και τράβηξε τις άκρες των χειλιών μου, για να τους δώσει ένα πλατύ χαμόγελο και μια ικανοποίηση, μαζί..

Έτσι λοιπόν, πιαστήκαμε αγκαζέ εγώ, τα λόγια αυτά κι ένα πλατύ χαμόγελο.. και ταξιδέψαμε, οι τρεις μας στην αίθουσα και σ΄άλλες εποχές..

με τρένα, μοτοσυκλέτες κι αυτοκινητάκια..

παιχνίδια λογιών λογιών..

κούκλες, παλιές..

κούκλες παλιότερες..

που κράτησαν παρέα σε παιδιά και μεγαλύτερους.... κλόουν....και κούκλες “ηθοποιοί”..που γύρισαν ένα σωρό γειτονιές με τις παραστάσεις τους..

Αναρωτιέμαι λοιπόν, σήμερα..όλα αυτά τα παιχνίδια κι όλες αυτές οι κούκλες, πόσες ιστορίες να έχουν ακούσει και να ΄χουν μοιραστεί μες στα χρόνια..

Και αν αυτές τις μέρες, που γιορτάζουμε την παγκόσμια μέρα αφήγησης και την παγκόσμια μέρα κουκλοθεάτρου, τα βάζαμε στο κέντρο κι εμείς καθόμασταν ολόγυρά τους, άραγε πόσες ιστορίες θα είχανε να μας αφηγηθούν?.. 

(οι φωτογραφίες είναι από δύο εκθέσεις παιχνιδιών από συλλέκτες, που πραγματοποιήθηκαν στην Τεχνόπολη καθώς και στο πολιτιστικό κέντρο “Μελίνα”.)

ΕίΝαΙ ΠοΥ μΕρικές ΦΟΡές ..

..Είναι που μερικές φορές, υπάρχει στον αέρα ένας ηλεκτρισμός, που κινεί και μεταφέρει τα πάντα, καρφιτσωμένα στο πέτο του.. Και είναι αυτές τις φορές, που ό,τι και να παρασύρει στο πέρασμά του, το πετά ψηλά και το στριφογυρίζει.. Κι αν κάποιος, τύχει και δει κάτι απ΄όλα αυτά που χορεύουν ψηλά, στο ρυθμό του ανέμου, νιώθει σαν να βρίσκεται στο λούνα παρκ και σιγά- σιγά, μπαίνει κι εκείνος στο χορό. Κανείς αυτά που ταξιδεύουν χορεύοντας, δεν ξέρει που θα καταλήξουν.. Κι αυτό είναι που κάνει, το ταξίδι μαγικό..

Έτσι, ένας τέτοιος άνεμος με ηλεκτρισμό μαζί, ήρθε μια μέρα και πήρε τον αγαπημένο μου Πινόκιο.. Κι αφού τον πέταξε πρώτα ψηλά και του έδειξε λίγο τα βήματα, τον μοίρασε σ΄ανέμους άλλους..κι αυτοί τον πήραν τον έκαναν καρφίτσα ,τον φόρεσαν στο πέτο κ άρχισαν να χορεύουν στο δικό τους ρυθμό και να στριφογυρίζουν και να στριφογυρίζουν.. Χάριζαν θέαμα ονειρικό, σε όποιον τύχαινε να κοιτάξει ψηλά..

Και το ταξίδι, είναι πάντα μαγικό..γιατί, ποτέ κανείς, δεν ξέρει που θα καταλήξει..

ζΟύΝ ΑνάμΕσΆ μΑς..

Νέα τρομοκρατική επίθεση, χθες βράδυ στο κέντρο της πόλης!!..

Ελπίδες υπάρχουν, πως οι φωτογραφίες που κάποιοι συμπολίτες μας  κατάφεραν  να τραβήξουν, θα «προδώσουν» τους δράστες της τρομοκρατικής επίθεσης.

Οι δράστες ,όπως φαίνεται από τις φωτογραφίες, φορούν μαύρες μάσκες- ώστε να μην διακρίνονται τα χαρακτηριστικά τους- και μπορεί να δει κάποιος μόνο τα μεγάλα και ζωηρά τους μάτια. Φορούν  στο πέτο μια κόκκινη καρδιά, με ένα κίτρινο αστέρι στο κέντρο, που φέρει τον αριθμό 14 και το κεφαλαίο γράμμα Φ. Καθώς φαίνεται είναι όλοι πολύχρωμοι!.. Άλλοι έχουν μαλλιά φουντωτά, άλλοι έχουν αυτιά μυτερά..και το σημαντικότερο??.. κανείς δεν μοιάζει με τον άλλον!!…

Μεγάλες ζημιές προκάλεσαν , χθες βράδυ στο πέρασμά τους!..Γέμισαν το κέντρο της πόλης αστέρια και καρδιές, που τα πετούσαν με μανία δεξιά κι αριστερά!!..Τεράστια χαμόγελα κι ανεξήγητη χαρά ζωγραφίστηκε στα πρόσωπα όσων τους είδαν..!!.. Κανείς δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από πάνω τους!!..

Τα σώματα ασφαλείας κατέβαλαν τεράστια προσπάθεια ώστε να επαναφέρουν την τάξη στην  πόλη!..

Στον τόπο της επίθεσης, βρέθηκε μια επιστολή στην οποία αναφέρονται οι λόγοι της επίθεσης καθώς κι ο χρόνος του επόμενου χτυπήματος , το οποίο λένε, πρέπει να το αναμένουμε στα μέσα Φλεβάρη..!.Την ευθύνη για το τρομοκρατικό αυτό χτύπημα, αναλαμβάνει , η καθώς φαίνεται νέα τρομοκρατική  οργάνωση, που υπογράφει ως  14 Φλεβάρη..!..

Μεγάλη προσοχή συμπολίτες, γιατί είναι επικίνδυνοι, πολλοί και ζουν ανάμεσά μας..!

A vEry MeRRY ChriSTmAS..

..And so this is Xmas
For weak and for strong 
For rich and the poor ones
The world is so wrong
And so happy Xmas 
For black and for white
For yellow and red ones
Let’s stop all the fight..

A very Merry Xmas
And a happy New Year
Let’s hope it’s a good one
Without any fear..

..And so this is Xmas 
And what have we done 
Another year over
A new one just begun 
And so happy Xmas
We hope you have fun 
The near and the dear one 
The old and the young..

A very Merry Xmas
And a happy New Year
Let’s hope it’s a good one
Without any fear..

Happy Xmas

 

 

…ένα απρόσμενο δώρο..

     Μερικές φορές, τα ομορφότερα δώρα στη ζωή, μας έρχονται απρόσμενα.. Αυτό βέβαια , έχει να κάνει με το πως αντιμετωπίζει ο καθένας από μας, τα απρόσμενα γεγονότα.. αν δηλαδή, τα εκλαμβάνει ως δώρα.. Όπως και να ΄χει, τα δώρα μάλλον, θα έπρεπε να είναι πάντα απρόσμενα.. Τι νόημα θα είχε άλλωστε ένα κουτί δώρου, που δεν ξέρεις μόνο πότε θα το λάβεις, αλλά και τι έχει μέσα ;… 

     Ετοίμασα λοιπόν, ένα κουτί για τη μικρή που ήρθε στη ζωή μας, σαν δώρο!… Έτσι.. απλά κι απρόσμενα..!..

     Θέλησα να της χαρίσω ένα φίλο, να την καλωσορίσει και να της δείξει πόσο σημαντική είναι η φιλία στη ζωή μας!.. Έτσι έβαλα μες στο κουτί της- ανάμεσα σε ζιπουνάκια και καλτσούλες – ένα μαϊμουδάκο.. Ώστε μια μέρα, να την πιάσει από το χέρι και να της δείξει όλα όσα ξέρει..να μοιραστούν μαζί τα όνειρά τους και να τα κάνουνε ζωή, που θα γεμίσουν με στιγμές μοναδικές.. 

      ..και του έδωσα μαζί του ένα ζευγάρι παπουτσάκια, για να τις χαρίσει.. να τα φορά στις βόλτες τους και να ΄ναι τα βήματά της απαλά, στα όνειρα που θα κάνουν.. 

     ..και του είπα, να μαζέψει τα όνειρά τους και να τα στρώσει στο δρόμο της, εκεί που θα πατά, να κάνει τη ζωή της ονειρεμένη!..και μαγική!..

 ..Σαν δώρο να ΄ναι η ζωή της όλη.. σαν ένα δώρο απρόσμενο.. και θα ΄ναι μάλλον.. γιατί αυτό είναι κάτι, που η μικρή μας, το γνωρίζει καλά..!

Το Παλιό, το Καινούριο κι ο Σεπτέμβρης..

  Ο Σεπτέμβριος, λένε, είναι μήνας ανανέωσης.. Και μια καλή ανανέωση, πολλές φορές, ξεκινάει απ’ όπου κανείς, δεν το περιμένει.. Όπως από ένα πατάρι, ας πούμε.. ή και μια αποθήκη, ακόμη.. Μπορεί να ξεκινήσει, από οπουδήποτε θα έλεγα, υπάρχουν ξεχασμένοι θησαυροί.. Κάπως έτσι λοιπόν, πριν κάποιες μέρες εμφανίστηκε ξανά μπροστά μου, ο Elvis Presley.. Μέσα από μια κούτα!.. Ολοζώντανος κι όλο ρυθμό, όπως τότε που κοσμούσε το παρ- μπριζ του αυτοκινήτου μου, ήρθε πάλι σαν την πνοή ανανέωσης που αναζητούσα για τον Σεπτέμβρη μου..

Μια μικρή ανανέωση ακόμη, οφείλω να ομολογήσω, πως αποτέλεσε κι ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια..Κ έτσι.. Λίγο τα καινούρια μου παπούτσια, λίγο ο παλιός, καλός μου elvis..  ένα μολύβι.. ένα χαρτί..Λίγο η μουσική που έπαιζε .. και το τραγούδι που πήγαινε κάπως έτσι :

“.. one for the money, two for the show..

..three to get ready, now go, cat, go..

..you can burn my house, steal my car..

..drink my liquor, from an old fruitjar..

ζώνη, κάπα..και φύγαμε..

..do anything that you want to do, but , honey, lay off my shoes..

Τι χρειάζεται κανείς λοιπόν, για μια ανανέωση?.. κάτι παλιό , κάτι καινούριο κι ένα τραγούδι συντροφιά..

..don’t you step on my blue suede shoes.. You can do anything but lay off of my blue suede shoes..

https://www.youtube.com/watch?v=T1Ond-OwgU8

…τι σου είναι ένα όνειρο… και του χωνιού οι κούκλες…

..Ήρθε ένα βράδυ λοιπόν, ένα όνειρο γλυκό και με πήρε..και με πήγε σ΄άλλα χρόνια..Εκεί που τα πρωινά είχαν ροδοκόκκινο χρώμα και μύριζαν γάλα με ελληνικό καφέ και κρουασάν με μαρμελάδα βερύκοκο απ΄ τον φούρνο του μπάρμπα- μήτσου στην γωνία..και γιασεμί..

..Εκεί που ανυπομονούσε κανείς να ξυπνήσει για να δει το πρωινό φως στην λουλουδιασμένη αυλή, παρέα με την κυρα- Κούλα- που τα μάγουλά της ήταν τόσο ροδοκόκκινα, όπως και κείνα τα πρωινά..Πίστευες πολλές φορές, πως εκείνη τα χρωμάτιζε..

..Κι έπαιρνε κουρελάκια η κυρα- Κούλα και τα  ‘ραβε με προσοχή κι έφτιαχνε φορεσιές πολύχρωμες..Κι ύστερα έδινε ζωή σ’ ένα κλαδί κι ένα μπαλάκι..Κι ένα κομμάτι χαρτόνι που τύλιγε στα δυο της χέρια, κατέληγε να γίνει ένα χωνί για να χωρέσει μέσα του έναν ολόκληρο καινούριο κόσμο από κουρέλια, μπαλάκια και κλαδιά, που ανεβοκατέβαιναν και λικνίζονταν στους ρυθμούς μιας άλλης εποχής..χρόνων παλιών.. στην ευωδιαστή αυλή της κυρα- Κούλας, με τα ροδοκόκκινα μάγουλα..

Τι σου είναι, λοιπόν, ένα όνειρο..που εκεί με πήγε κι ύστερα με γύρισε πίσω στα δικά μου ροδοκόκκινα πρωινά.. και πήρα κουρελάκια, μπαλάκια και κλαδιά και τα χαρτόνια έγιναν στα χέρια μου, χωνιά..

Φρίξος..

Σήμερα, είναι η μέρα που μπαίνει επίσημα, η άνοιξη.. αν κι ο καιρός δεν βοήθησε αρκετά ώστε να το καταλάβουμε..

Σηκώθηκα λοιπόν, αυτό το “ανοιξιάτικο” πρωινό και το πρώτο πράγμα που αντίκρισα, ήταν δύο ποδαράκια πάνω στην φλοκάτη....προχώρησα στο δωμάτιο και βρήκα τον Φρίξο ξαπλωμένο στο πάτωμα να χαμογελάει....αναρωτιέμαι, γιατί χαμογελάς, του είπα..μα δεν μου απάντησε, απλά συνέχισε να χαμογελάει....και ξάφνου.. άρχισε να μιλά..

..”ονειρεύομαι..”, μου είπε.. “ονειρεύομαι λέξεις και τις αναμασώ κι αναρωτιέμαι.., πόσων ετών να είναι και ποιος τις δημιούργησε.. Πότε ήταν απλώς γρυλίσματα και βογκητά?..”   μερικές φορές, συνέχισε, “προτιμώ να γρυλίζω απ΄το να μιλώ, γιατί οι λέξεις ανήκουν σε κάποιον άλλο.. τα γρυλίσματα , είναι ολόδικά μου.. εύρωστα στο λαιμό μου.., δυνατά στο στήθος μου.., γεννημένα στην ίδια μου την κοιλιά.. και μερικές φορές προτιμώ να ουρλιάζω απ΄το να τραγουδώ.., γιατί γράφω ο ίδιος τους στίχους των ουρλιαχτών μου..

τον κοίταξα με απορία, θα έλεγα..κι αυτός αφού σηκώθηκε, έκατσε στην πολυθρόνα του και συνέχισε..

“..σήμερα που μπήκε η άνοιξη, είναι κι η παγκόσμια μέρα της ποίησης..κι είμαι διπλά χαρούμενος.. θα έρθεις απόψε ν’ ακούσεις την συμφωνία των γρυλισμάτων μου?....είπε,  κι έκατσε πιο αναπαυτικά στην πολυθρόνα του, περήφανος..και τότε άρχισα κι εγώ να χαμογελώ μαζί του..

(η απαγγελία του Φρίξου, ήταν απόσπασμα από ένα ποίημα του James Kavanaugh..από ένα βιβλίο που το έψαχνα, μανιωδώς, τον τελευταίο καιρό και κάποια στιγμή πίστεψα πως το είχα χάσει..τώρα κατάλαβα γιατί..)