..Για τους λάτρεις παιχνιδιών..τους παλιούς κ τους νεότερους.. τους ονειροπόλους και τους ταξιδευτές..για τους αιώνιους παραμυθάδες του τώρα και του χθες..
Σκεφτόμουν πάντα, πως μάλλον ο άνθρωπος γερνά, όταν πάψει να νιώθει παιδί .. Υπάρχει πάντα η στιγμή, που αναπόφευκτα, παύουμε όλοι να είμαστε παιδιά..αλλά είπε κανείς,πως υπάρχει η στιγμή που παύουμε, να νιώθουμε παιδιά?.. Κι ήταν εκείνη η επιγραφή, πριν λίγο καιρό, σ΄ένα τοίχο – που έλεγε : “Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουν επειδή γερνάνε..γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουν..”(Όλιβερ Χόλμς) – που ήρθε και τράβηξε τις άκρες των χειλιών μου, για να τους δώσει ένα πλατύ χαμόγελο και μια ικανοποίηση, μαζί..
Έτσι λοιπόν, πιαστήκαμε αγκαζέ εγώ, τα λόγια αυτά κι ένα πλατύ χαμόγελο.. και ταξιδέψαμε, οι τρεις μας στην αίθουσα και σ΄άλλες εποχές..
με τρένα, μοτοσυκλέτες κι αυτοκινητάκια.. 
παιχνίδια λογιών λογιών..
κούκλες, παλιές..
κούκλες παλιότερες..
που κράτησαν παρέα σε παιδιά και μεγαλύτερους..
.. κλόουν..
..και κούκλες “ηθοποιοί”..που γύρισαν ένα σωρό γειτονιές με τις παραστάσεις τους..
Αναρωτιέμαι λοιπόν, σήμερα..όλα αυτά τα παιχνίδια κι όλες αυτές οι κούκλες, πόσες ιστορίες να έχουν ακούσει και να ΄χουν μοιραστεί μες στα χρόνια..
Και αν αυτές τις μέρες, που γιορτάζουμε την παγκόσμια μέρα αφήγησης και την παγκόσμια μέρα κουκλοθεάτρου, τα βάζαμε στο κέντρο κι εμείς καθόμασταν ολόγυρά τους, άραγε πόσες ιστορίες θα είχανε να μας αφηγηθούν?..
(οι φωτογραφίες είναι από δύο εκθέσεις παιχνιδιών από συλλέκτες, που πραγματοποιήθηκαν στην Τεχνόπολη καθώς και στο πολιτιστικό κέντρο “Μελίνα”.)
xixinikoko 